Voor ons, simpele Europeanen, is de naam van Irene Mawela meer dan waarschijnlijk zo goed als onbekend, behalve bij een aantal specialisten, maar in haar thuisland Zuid-Afrika geniet de nu bijna 80-jarige zangeres een bijna goddelijke status, die minstens even hoog ingeschat wordt als die van Miriam Makeba, die we hier wél allemaal kennen. Ruim zestig jaar duur haar carrière nu al, zij het dat ze in de loop der jaren weleens voor een decennium van de planken durfde te verdwijnen om voor haar gezin te zorgen en in die hele lange tijd was ze te horen op meer dan duizend (!!!) opnames, onder eigen naam of met groepen die ook bij ons bekend werden, zoals The Dark City Sisters of The Mahotella Queens en die, als mijn herinneringen niet al te zeer falen, deel uitmaakten van een soort “eerste golf” van wat we later gemeenzaam “wereldmuziek” gingen noemen.

Binnenkort, in maart 2020, wordt Irene dus 80 en dat lijkt een prima aanleiding om haar zang en vooral haar stem, die helemaal niet onder de jaren te lijden lijkt te hebben, opnieuw onder de aandacht te brengen. Dt gebeurde heel recent met een dubbel-CD waarop een overzicht staat van haar meest bekende nummers uit het eerste deel van haar internationale carrière en dat gebeurt nu ook in Europa, middels deze plaat, die nummers bevat uit de periode 2012-2017 en die in een viertal verschillende sessies opgenomen werden en nu dus, voor “onze” markt, aan elkaar gelast worden tot één geheel. Dat werd een plaat die dertien nummers bevat, ruim 76 minuten duurt en geen seconde verveelt, omdat ze zo ontzettend gevarieerd is. Je hoort er net zo goed de “klassieke” mbaqanga als een hedendaags house-ritme (in “Tshavuyo”) , Afropop of Gospel.

Vocale hulp komt van oude gabber en brompot Mazambane Zuma in “Makhaza” en van zoon Bellafonte Mawela en opkomende ster Tiyani Maluleke in het afsluitende traditionele “Uphi Umhlobo / Ndi Nnyi”. Ook leuk is dat de allerlaatste opname met Irene’s mentor Robert Bopape op deze plaat staat: “Tirekere” was het laatste van vele nummers die hij in de loop der tijden voor haar had geschreven en ze namen het samen op, enkele maanden voordat Bopape stierf. Het maakt van deze compilatie een mooi document dat een periode afrondt en voor ons, onwetende Westerlingen, een heel mooi beeld schept van één van de allergrootste zangeressen, die Zuid-Afrika heeft voortgebracht. Irene leeft nog en bereikt stilaan een gezegende leeftijd. Moge zij nog lang leven en blijven zingen ! Dat lijkt mij de beste garantie om van die vervelende sound af te geraken, die Westerse toeristen deze dagen in hun hotels opgelepeld krijgen.

(Dani Heyvaert)